Als fanatiek squasher heb ik de afgelopen week het EK squash 2009 in Herentals, België gevolgd. Doordeweeks via internet en teletekst, waarbij menige walk-overs vermeld werden.
Navraag op de finaledag leerde dat veelal een blessure als reden voor deze walk-overs werd opgegeven. Na het zien van de damesfinale, waarvan ik als speler in de kantlijn, heel erg heb genoten, keek ik enorm uit naar de herenfinale. De reis vanuit Nederland naar Herentals bleek gedurende de eerste game tussen G. Gaultier en T. Lincou al zeker de moeite waard: 26 minuten squash van hoge kwaliteit waar je graag een uurtje voor in de auto zit. Watertandend zat ik de tweede game af te wachten. Bij het betreden van de baan leken beide spelers nog enorm gretig en wederom waren er spannende rally's te zien waarvan je als toeschouwer enorm kunt genieten. Na een korte discussie met de scheidsrechters leek het echter alsof de heer Gaultier nog maar weinig fiducie in een goede afloop had, hij sloeg nog twee tot drie keer een bal terug naar de tegenstander en verliet toen wegens een "blessure" de baan.
In eerste instantie verwacht je dan een fysiotherapeut die de blessure tracht te verhelpen. Helaas, deze professionele squashspeler liet zich niet behandelen, laat staan dat een evt. zwelling van het geblesseerde lichaamsdeel met ijs werd gekoeld. Nee, niets van dat alles: de wedstrijd werd gewoon opgegeven, jammer maar helaas voor de toeschouwers.
Als eenvoudige squashspeler in de kantlijn had ik op zijn minst twijfels bij deze opgave evenals bij de walk-overs die gedurende het toernooi werden gegeven. Nu onze geliefde squashsport mogelijk een olympische status krijgt, was dit EK slechte reclame voor het squash. Ik begrijp heel goed dat bij een EK geen geld of punten voor de ranking kunnen worden verdiend. Ook begrijp ik goed dat professionele spelers en speelsters bang zijn om (ondanks hun getrainde lichaam) geblesseerd te raken. Maar beseffen deze spelers wel dat zij ambassadeurs van de sport zijn, waar de toeschouwers voor naar de squashbanen komen? Beseffen zij wel dat zij een voorbeeld zijn voor vele jonge sportbeoefenaren?
Mijn indruk is, dat wanneer een goede plaatsing niet meer haalbaar is, de sportieve plicht ineens minder sterk is dan de morele plicht die een professionele sporter heeft tegenover de tegenstander, de organisatie, de sponsor, de sport alsook de fans en toeschouwers. Beseffen professionele squashers(-sters) wel welk signaal ze afgeven wanneer ze opgeven omdat goede plaatsingen niet meer haalbaar zijn?
U begrijpt, de schrijver van dit stuk is teleurgesteld huiswaarts gekeerd na de finaledag van het EK squash '09. De teleurstelling werd overigens niet alleen veroorzaakt door spelers en speelster die opgaven. Bij de aankondiging van de herenfinale werd de toeschouwers nadrukkelijk door de organisatie presentator gevraagd om uit respect voor de spelers te blijven zitten voor de medailleceremonie. Ik vraag mij alleen af of dat respect ook wel vanuit de organisatie naar de spelers bestaat, aangezien zowel het Nederlandse als het Franse volkslied al na vier tot vijf regels werd afgebroken.
Laat ik besluiten met te zeggen dat ik niemand persoonlijk in diskrediet wil brengen, maar wie de schoen past mag hem wat mij betreft wel aantrekken.
Groet van een T-zak
Ite Teune