Het wereldkampioenschap squash is dit jaar een thuiswedstrijd voor Vanessa Atkinson. De 32-jarige Nederlandse woont sinds enkele maanden weer in Engeland. In Leeds, dichtbij Manchester waar deze week de mondiale titelstrijd plaatsvindt. De voormalig wereldkampioene (2004) en zevenvoudig Nederlands kampioene werd op 10 maart 1976 geboren in Newcastle, woont sinds haar tiende in Den Haag, maar kon de lokroep van haar geboorteland niet meer weerstaan. Dat heeft zeker ook te maken met het feit dat Atkinson’s vriend James Willstrop, de nummer drie van de wereld, in Leeds woont.
Het wereldkampioenschap squash is dit jaar een thuiswedstrijd voor Vanessa Atkinson. De 32-jarige Nederlandse woont sinds enkele maanden weer in Engeland. In Leeds, dichtbij Manchester waar deze week de mondiale titelstrijd plaatsvindt. De voormalig wereldkampioene (2004) en zevenvoudig Nederlands kampioene werd op 10 maart 1976 geboren in Newcastle, woont sinds haar tiende in Den Haag, maar kon de lokroep van haar geboorteland niet meer weerstaan. Dat heeft zeker ook te maken met het feit dat Atkinson’s vriend James Willstrop, de nummer drie van de wereld, in Leeds woont.
"Na twee jaar heen en weer reizen was de keuze: hij naar Nederland of ik naar Engeland'', legt Atkinson uit. "De trainingssituatie in Engeland is, zeker voor hem, beter en omdat mijn ouders inmiddels ook weer in Engeland wonen, was de keuze snel gemaakt.''
De frêle roodharige speelster voelde zich in Nederland ook nooit echt Nederlandse. "Wij waren toch altijd een stukje Engeland in Nederland. Ik heb mijn Engelse identiteit altijd behouden, maar het gaat ook vooral om de mensen om je heen. Daar voel je je thuis en dat is nu dus bij mijn ouders en vriend in Engeland.''
Met haar vertrek uit Nederland gooide Atkinson meteen ook het roer om. Niet dat ze meteen een punt achter haar squashloopbaan wil zetten, maar ze was toe aan iets anders. Sinds enkele weken combineert ze haar 'job' als professioneel squashster met een deeltijdstudie Engelse literatuur aan de universiteit in Leeds. In ruil voor spelen voor het universiteitsteam heeft ze een volledige studiebeurs gekregen.
"Dat ik na het vwo niet heb gestudeerd, voelde altijd al als een gemis. Ik ben nu ook best wel met mijn toekomst bezig. Wil in ieder geval later geen squashcoach of trainer worden. Wat ik met deze studie wil? Weet ik nog niet; ik lees in ieder geval veel en graag. Maar ik had in ieder geval een nieuwe prikkel nodig. Ik ben al zo lang aan het spelen. De motivatie is niet meer vanzelfsprekend. Deze combinatie is heel erg leuk en ik merk dat deze nieuwe impuls goed voor mijn spel is.''
Atkinson is minder gaan reizen, is selectiever in haar toernooikeuze en beperkt zich nu tot acht of tien toernooien per jaar. Het woord afscheid durft ze nog niet in haar mond te nemen. "Ik wil dat moment nog niet bepalen. Ik blijf zeker nog een jaar - volgend jaar is het WK in Nederland - spelen; misschien twee jaar. Maar ik kijk wel elke keer opnieuw of ik het nog leuk vind.''
In Manchester wacht de Nederlandse een pittige loting, zegt ze zelf. Maar verder dan het opnoemen van haar eerste tegenstandster en de mogelijke tweede komt ze niet. Of ze bij de nummer een van de wereld, Nicol David, in het schema zit, weet ze niet eens.
"Ik ben eigenlijk nooit zo met punten en ranking bezig geweest'', zegt Atkinson, nu de mondiale nummer acht, maar in december 2005 en van april 2006 tot augustus 2006 de nummer één van de wereld. "Dan leg ik mezelf veel te veel druk op. Ik vind het belangrijker dat ik goed sta te spelen, dat ik er plezier in heb. Dan volgt die ranking vanzelf.''